93. Być sobą wśród ludzi

Kto mieszka bądź mieszkał na typowej polskiej wsi, szybko zrozumie o czym jest ten post ;)

Kiedy postanowiłam powrócić do kraju z zagranicznych wojaży zastanawiało mnie jak, i czy w ogóle odnajdę się tutaj na nowo. Typowa polska wieś - wiadomo - bariery, ograniczenia, ludzie o poglądach zupełnie różnych od moich, inna mentalność, no po prostu: nie ta bajka ;) Oczywiście uogólniam, ale tak to przeważnie wygląda.

W takim otoczeniu bardzo łatwo wpaść w pułapkę pt. nie wypada, co sąsiedzi powiedzą, to nie, tamto lepiej też nie itp. Myślałam, że po 7 latach emigracji jestem od tego zupełnie wolna. Otóż okazało się, że nie. Znalazłam się w świecie niby moim, ale jednak po pewnym czasie zaczęłam się dusić.

A że bardzo, ale to bardzo potrzebuję do życia wolności i niezależności - zaczęłam metodą małych kroków wprowadzać dystans pomiędzy mną a tutejszym otoczeniem, nawet jeśli chodziło o najbliższą rodzinę.

Często myślimy o wyjeździe w odległe miejsce marząc o anonimowości i pozbawionym oporów wyrażaniem siebie. Ale chwileczkę. Dlaczego mam opuszczać MOJE miejsce na ziemi, by czuć się sobą?

Postanowiłam patrzeć na swoją codzienność inaczej.

Codziennie wielokrotnie robię wizualizację: wyobrażam sobie, że mieszkam w zupełnie innym miejscu. Dopiero co się przeprowadziłam. Nie znam ludzi, ich uprzedzeń, opinii, oczekiwań. (Dotyczy to również osób mi bliskich, którzy podczas mojej nieobecności cały czas tkwili w tym schemacie i rzecz jasna nie uczestniczyli w przemianach jakie we mnie następowały.)
Pytam siebie: jak masz ochotę zrobić to czy tamto? Możesz wszystko. W jaki sposób dasz temu wyraz?
I zwyczajnie, słucham swojego wewnętrznego głosu.

Nasze życie nie musi podobać się rodzinie, sąsiadom czy komukolwiek innemu. Ono ma się podobać nam. Przeżyjemy je tylko raz. Warto przeżyć je w zgodzie ze sobą.

Jestem osobą niestandardową jak na tutejsze warunki ;) Nie mogę więc prowadzić standardowego życia. Jak inni.

Kolejny raz dochodzę do tego samego wniosku. W życiu najważniejszy jest DYSTANS.


Aaaa, chciałam jeszcze wspomnieć, że jeśli nie macie pomysłu na obiad czy kolację, polecam pizzę z przepisu Asi Szybko się ją robi i jest na prawdę przepyszna.Na cieniutkim, kruchym cieście. U mnie wersja z szynką, cukinią i pomidorami.

Coś czuję, że dziś będzie kolejna. Tym razem pieczarki + brokuł.